Kategoria: Artykuły z czasopisma
Mózg jest bez wątpienia naszym najbardziej fascynującym narządem. Na kształtowanie pomarszczonego wszechświata, który znajduje się w głowie każdego dziecka, a zatem na formowanie jego osobowości ogromny wpływ mają rodzice, nauczyciele i społeczeństwo. Naszym obowiązkiem jest dopomóc dzieciom, aby ich mózgi rozwinęły się jak najlepiej1. Lise Eliot
Czy fantastyka może być przestrzenią do rozmowy? W podstawie programowej podpowiedzi jest, niestety, niewiele. Można jednak znaleźć sposoby na „przemycenie” treści fantastycznych w taki sposób, żeby uczniowie chętniej angażowali się w zajęcia.
W ostatnich latach podkreśla się rolę indywidualności w podejściu do nauki i wychowania dziecka, co wynika z jego niepowtarzalnych cech, które determinują sposób postrzegania rzeczywistości i reagowania na bodźce zewnętrzne. Najczęściej o realizacji i zaspokajaniu indywidualnych potrzeb dziecka mówi się w przypadku występowania zaburzeń rozwojowych lub specyficznych trudności w uczeniu się. Wtedy też kluczowym zadaniem, opisującym sposób pracy z takim uczniem, jest dostosowywanie metod i form pracy do indywidualnych potrzeb i możliwości psychofizycznych dziecka. Jednakże czy takie podejście jest właściwe? Czy tylko dziecko, które przeszło badania w poradni psychologiczno-pedagogicznej i otrzymało stosowną opinię, powinno być traktowane indywidualnie? Jakie cechy sprawiają, iż dana osoba jest kwalifikowana do tego, by postępować wobec niej w sposób szczególny?
O tym, jak istotną rolę odgrywa stosowność języka, przekonujemy się niemal na każdym kroku. Właściwy dobór słów, poprawna konstrukcja zdania – wszystko to nie pozostaje bez znaczenia nawet w codziennej komunikacji. Wciąż jednak mało miejsca poświęca się na trening umiejętności pięknego wypowiadania się. A szkoda. O wiele łatwiej funkcjonować w dorosłym życiu, gdy człowiek wie, co i jak ubrać w słowa. Nie zawsze tak się dzieje.
Porozumiewanie się w języku ojczystym jest jedną z kompetencji kluczowych. Czy w rozmowie chodzi tylko o to, by odbiorca zrozumiał nasz komunikat? Czy jest ważne, co i jak mówimy? Jeśli jest ważne, to dlaczego? Czy jeśli jesteśmy zapraszani na jakieś wydarzenie, to wolimy usłyszeć, że jesteśmy tam mile widziani, czy wystarczy usłyszeć: „jak chcesz, to przyjdź”? Chciałabym, aby te pytania stały się przedmiotem uczniowskiej refleksji i aby podczas opisanych tu zajęć uczniowie sami określili, co jest dla nich ważne w relacjach, żeby chętnie mówili o swoich doświadczeniach i przemyśleniach; ocenili, czy coś brzmi dobrze, czy nie
przedyskutowali, czy dane słowa są neutralne, czy obraźliwe.
