Absolwentka Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Łódzkiego. Od ponad dziesięciu lat związana ze Szkołami MIKRON w Łodzi. Nauczyciel języka polskiego i terapeuta z zakresu terapii pedagogicznej. Pomysłodawca i koordynator Konkursu Filmowego „Lektury w kadrze” oraz Ogólnopolskiego Konkursu Plastycznego „Baśnie, naturalnie!”. Inicjatorka projektów, realizowanych za pośrednictwem platformy eTwinning: „Stworzeni z wyobraźni”, „Usłysz legendę”, „Tęczowa gramatyka” oraz innych projektów rozwijających umiejętności językowe uczniów. Członkini grupy zrzeszającej kreatywnych nauczycieli „Superbelfrzy”, ambasadorka programu eTwinning, współzałożycielka ogólnopolskiej sieci współpracy nauczycieli Mozaika Edukacyjna. Autorka bloga „Zakręcony belfer” www.zakreconybelfer.pl, wyznająca zasadę: dzień bez szalonego pomysłu, dniem straconym.
Tworząc notatki syntezujące wiedzę, warto znaleźć własny pomysł, patenty na to, by zawarte w nich treści aktywnie wspierały proces uczenia się. Jednym z pomysłów na usprawnienie zapamiętywania są notatki wizualne. Mogą one przybierać różne formy i kształty, najważniejsze jednak, że dzięki teorii podwójnego kodowania są skuteczne.
Żyjemy w świecie szybkiego przepływu informacji. Jedno kliknięcie powoduje, że news, sprawdzony lub nie, ma szansę obiec niemal cały świat. To wielka odpowiedzialność, ale i wielka pokusa, by kreować własny, zmanipulowany obraz świata. Jak pracować z młodymi ludźmi, by nie dawali się nabrać i nie powielali fake newsów? I czy w ogóle można coś zrobić, by budować świadomość w tym zakresie?
Uczniowskie wypracowania są pełne niespodzianek. Czasami można w nich trafić na prawdziwe perełki. Niebanalny wstęp, dobrze poprowadzona argumentacja, sprawnie przedstawione podsumowanie. Takie prace, nawet jeśli zawierają potknięcia językowe, czyta się jednym tchem, a autora chciałoby się niemal na rękach nosić. Częściej jednak rzeczywistość wygląda inaczej. Na co zwrócić uwagę? Jak pomóc młodym ludziom w rozwijaniu warsztatu? Czy jest jeszcze nadzieja na osiągnięcie przynajmniej poziomu poprawnego? To stałe pytania, które zadaje sobie niemal każdy polonista. Co nas tak boli? Sprawdźmy!
O tym, jak istotną rolę odgrywa stosowność języka, przekonujemy się niemal na każdym kroku. Właściwy dobór słów, poprawna konstrukcja zdania – wszystko to nie pozostaje bez znaczenia nawet w codziennej komunikacji. Wciąż jednak mało miejsca poświęca się na trening umiejętności pięknego wypowiadania się. A szkoda. O wiele łatwiej funkcjonować w dorosłym życiu, gdy człowiek wie, co i jak ubrać w słowa. Nie zawsze tak się dzieje.
Wiele mówi się o dialogu międzypokoleniowym. O wzajemnym szacunku i podejmowaniu próby zrozumienia. Mogłoby się zdawać, że zagadnienie to dotyczy głównie kompetencji społecznych, odnajdywania własnego miejsca w systemie społecznym. Gdy jednak spojrzymy na nie szerzej, może się okazać, że elementy dialogu międzypokoleniowego wpisują się doskonale również w programy nauczania konkretnych przedmiotów.
Retoryka – sztuka pięknego i skutecznego przemawiania. Siła perswazji dostępna nielicznym, wytrawnym mówcom? Czy może umiejętność przydatna każdemu człowiekowi? Jak pracować nad kształtowaniem kompetencji przynależnych tej dziedzinie języka i czy w ogóle jest to możliwe?
