Nauczycielu, czy jesteś gotowy na siedem sprawdzonych sposobów na kreatywne i twórcze pisanie? Mam nadzieję, że tak! Teraz Twój warsztat będzie wyglądał zupełnie inaczej! Zapraszam Cię w podróż razem ze mną.
Dział: Polski w praktyce
Co lubią dzisiejsi czytelnicy? Co ich elektryzuje? Jaki element musi zawierać fabuła, żeby skutecznie uwiodła odbiorcę? Odpowiedź brzmi: twist.
Żyć dzięki literaturze i pozwalać jej żyć w nas – czy to łatwe, czy na pewno nieodzowne? A może właśnie inaczej? Czy można pozwolić sobie na głębsze przeżycie emocji i losów bohaterów książkowych poprzez utożsamianie się z nimi? Czy można pozwolić sobie na współodczuwanie i czy współcześnie jest taka potrzeba?
Sceny! Sugestywne sceny! Oto bardzo ważna inspiracja płynąca ze świata filmu. Projektując swoją narrację, zorganizuj miejsce na scenę, która dzięki swojej spektakularności osadzi się na zawsze w pamięci czytelnika. O to przecież walczymy: o bycie zapamiętanym!
Od początku swojej pracy zawodowej najczęściej i usilnie zmagam się z jedną sprawą. Z jaką? Mianowicie z tym, abym jako nauczycielka i lektorka mówiła mało, mniej, najmniej. Dlaczego? Wielu z Was pewnie pomyśli: „Ale jak to? Przecież nauczyciel musi uczyć! Musi mówić!”. Oczywiście, to nie ulega wątpliwości. Zastanówmy się więc, czy nowoczesne, a przede wszystkim skuteczne nauczanie nie polega na tym, aby to nauczyciel lektor mówił krótko i na temat oraz aby nie zdominował czasu lekcji? A gdzie w tym świecie jest uczeń, student, słuchacz? Przecież to właśnie oni są najważniejsi w procesie uczenia się. Ten artykuł dedykuję nam, Drodzy Nauczyciele, sobie również, abyśmy nigdy nie zapominali o skuteczności naszych metod pracy. Zabieram teraz Państwa w krótką podróż po dziesięciu „milczących pomysłach” na nauczanie z punktu widzenia nauczyciela, ale za to jakże skutecznych dla ucznia. Mam nadzieję, że moje propozycje sprawią, że milczenie będzie w cenie.
Na początku XXI wieku ograniczono młodzieży szkół średnich dostęp do jednego z największych piór prozy światowej w XX wieku. Najpierw wycofano z lektur obowiązkowych jego sztandarową powieść, by zaraz, po fali protestów, zastąpić ją skromniejszym, acz ważnym dziełem…
„Wzniesiono to miasto na pograniczu trzech żywiołów (…): na glinie pamięci, na piaskach snów i na podziemnej wodzie zapomnienia” – na takich oto literackich fundamentach Magdalena Tulli buduje swoje Sny i kamienie. Odwołując się do utrwalonych motywów, oszczędnym językiem mnoży światy i multiplikuje znaczenia, aby uchronić swój tekst przed jednoznacznością interpretacji i oczywistością formy.
Powieść to rodzaj filmu, ale i film to rodzaj powieści. Chodzi mi o to, że obydwa światy cały czas wzajemnie się inspirują, szukając nowych sposobów na pozyskiwanie uwagi odbiorców. Dobrym przykładem jest transmedialność czy multimedialność narracji, która oznacza opowiadanie historii przy wykorzystaniu różnych środków komunikacji.
„Kto czyta, żyje wielokrotnie. Kto zaś z książkami obcować nie chce – na jeden żywot jest skazany” Józef Czechowicz
W poprzednim numerze omówiłem dwa sposoby na przykucie uwagi czytelników: ostre cięcia i mikrozwroty. Teraz chciałbym poruszyć kolejny sposób, którego celem jest skuteczne odwołanie się do potrzeb odbiorcy uzależnionego od obrazów. Nazwijmy go tak: pisanie kamerą.
Polska szkoła – mimo tylu reform – to nadal szkoła tradycyjna. Poczesne miejsce zajmują w niej prace domowe, zmora wielu uczniowskich pokoleń. Zadawane są już dzieciom w „zerówkach”, a z każdym rokiem nauki prac tych jest coraz więcej. Mimo że prawo oświatowe nawet nie zna takiego terminu, jak prace domowe, to zdaniem wielu nauczycieli są one konieczne.
Jak słusznie zauważył prof. Marian Stala: „O dziecku wrzuconym w świat rzeczy i ludzi napisano tysiące stron”, by zaraz jednak dodać, że „liczne pokrewieństwa i podobieństwa nie osłabiają tomu Nowickiej”, złożonego z czterdziestu czterech mikrohistorii, wskrzeszającego konwencję prozy poetyckiej, polemizującego zaś z mitem dzieciństwa.