Dział: Akademia rozwoju nauczyciela
Zgodnie z zapisami Podstawy programowej języka polskiego jednym z celów kształcenia na każdym etapie edukacyjnym jest wyposażenie uczniów w umiejętność tworzenia wypowiedzi, tak by posługiwali się polszczyzną poprawnie, a więc świadomie i odpowiednio do sytuacji, zarówno w jej odmianie mówionej, jak i pisanej. „Umiejętność pisania zdobywa dziecko z dużym trudem, dopiero w szkole, i to na lekcjach języka polskiego, podczas gdy umiejętność mówienia przyswaja sobie z łatwością w środowisku rodzinnym i rozwija tę umiejętność nie tylko na lekcjach wszystkich przedmiotów, ale również w kontaktach społecznych poza szkołą” (Nagajowa, 1990)1. Dlatego pisanie należy konsekwentnie w szkole ćwiczyć.
Pojęcia podmiotu i orzeczenia wyjaśniane są uczniom już w piątej klasie szkoły podstawowej. Dla dzieci w wieku 12 lat nie są to zagadnienia arcyciekawe, dodatkowo często sprawiają wiele kłopotów. Warto więc zrobić wszystko, aby wiedza z tej dziedziny okazała się na lekcji bardziej przystępna niż uczeń myślał. Proponuję więc zestawić omawianie tekstu popkultury (np. tekst piosenki hip-hopowej, której uczniowie nie znają) z ćwiczeniami praktycznymi dotyczącymi głównych części zdania. Połączenie to z rozważaniem na temat arcydzieła może znacznie urozmaicić lekcję, a teksty hip-hopowe będą pewnego rodzaju elementem łączącym świat gramatyki z rzeczywistością ucznia.
Zadaniem szkoły jest przygotowanie młodego człowieka do życia we współczesnym świecie. Uczeń gimnazjum, kończąc obowiązkową edukację, powinien umieć krytycznie oceniać rzeczywistość, poradzić sobie na rynku pracy, potrafić współpracować z różnymi ludźmi i w różnych warunkach, być aktywnym i gotowym na zmiany.
Nie jestem polonistą. Nie jestem matematykiem, fizykiem czy filologiem. Ba! Według niektórych nie jestem nawet nauczycielem. Takim z prawdziwego zdarzenia: borykającym się w szkole powszechnej nie tylko z rozbrykaną dziatwą, ale również ze wszędobylską biurokracją. Z tymi wszystkimi kuratoriami, ministrami, podstawami programowymi, systemami ocen i innymi mniej lub bardziej dziwnymi wymysłami ludzi często mało związanych z praktyką edukacyjną. Tak. Nie jestem nauczycielem z prawdziwego zdarzenia.
Dlaczego zatem za chwilę będę wymądrzał się na temat ściśle związany z relacją nauczyciel – uczeń?
Pracuję z ludźmi. Raczej dorosłymi, pracuję z grupami i indywidualnie. Myślałem w pewnym momencie mojej (tak zwanej, bo słowo to w przypadku nas – pedagogów brzmi na wskroś dziwacznie) kariery zawodowej, że znam się na ludziach. Byłem przekonany, że potrafię, pracując z grupą, rozpoznać, kto zacz. Kto skromny i wartościowy, a kto cwaniak i kombinator, komu raczej należy powtórzyć, by zrozumiał, a kto swym talentem lśni wokoło. Cóż, pokory człowiek uczy się całe życie. Myliłem się co do swoich (hmm…) zasobów.
Warsztaty dziennikarskie są skierowane do uczniów zainteresowanych mediami i pracą dziennikarza. Dają możliwość zdobycia wiedzy związanej z tradycyjnymi i nowymi mediami, poznania warsztatu pracy dziennikarzy telewizyjnych i radiowych oraz wcielenia się w rolę dziennikarza poprzez udział w warsztatach twórczego pisania. Uczniowie opanowują podstawy sztuki dziennikarskiej i uczą się pisania artykułów. Umiejętności te wykorzystują w praktyce, tworząc własną gazetę. Jednocześnie doskonalą sprawność językową, uświadamiają sobie wagę kultury języka, uczą zasad etyki dziennikarskiej. Zajęcia uwrażliwiają młodych ludzi na rozmaite problemy społeczne. Młodzież ma możliwość wypowiedzenia się na ważne aktualne tematy z otaczającego świata. W programie zajęć znajdują się także planowane wyjścia, podczas których młodzież może podglądać pracę profesjonalistów, oraz blok zajęć poświęconych wybitnym dziennikarzom.
Edward Stachura ciągle żyje – przede wszystkim w swojej legendzie i mitach. W jego wierszach, poematach, piosenkach, dziennikach, a także w biografii poety, młodzi czytelnicy znajdują analogie do swoich niepokojów, do zagubienia w dzisiejszym świecie, do marazmu życia, do samotności, do swoich marzeń o przygodzie, o prawdziwym, godnym życiu.
Jednym z przyjemniejszych uczuć towarzyszących lekturze jest zachwyt, który sprawia, że ma się ochotę doświadczyć tego samego, co autor książki. Czytając Mój Madagaskar Jarosława Kreta, myśli się o spakowaniu walizki i locie na wyspę duchów. Zazwyczaj jednak nie da się tak po prostu wyruszyć na inny kontynent tylko dlatego, że mamy na to ochotę – pozostaje nam na szczęście literatura, która ma moc przenoszenia we wszystkie zakamarki świata.
Sprawy plagiatów, czyli popularnie mówiąc „kradzieży intelektualnych”, często goszczą na łamach prasy całego świata i dotyczą zarówno różnych grup społecznych, jak i zawodowych. W Polsce najczęściej słyszymy o naruszeniach prawa autorskiego nauczycieli akademickich, ponieważ w tym środowisku awans naukowy wiąże się z koniecznością publikowania wielu prac naukowych i pisania książek.