Zgodnie z zapisami Podstawy programowej języka polskiego jednym z celów kształcenia na każdym etapie edukacyjnym jest wyposażenie uczniów w umiejętność tworzenia wypowiedzi, tak by posługiwali się polszczyzną poprawnie, a więc świadomie i odpowiednio do sytuacji, zarówno w jej odmianie mówionej, jak i pisanej. „Umiejętność pisania zdobywa dziecko z dużym trudem, dopiero w szkole, i to na lekcjach języka polskiego, podczas gdy umiejętność mówienia przyswaja sobie z łatwością w środowisku rodzinnym i rozwija tę umiejętność nie tylko na lekcjach wszystkich przedmiotów, ale również w kontaktach społecznych poza szkołą” (Nagajowa, 1990)1. Dlatego pisanie należy konsekwentnie w szkole ćwiczyć.
Zadaniem szkoły jest przygotowanie młodego człowieka do życia we współczesnym świecie. Uczeń gimnazjum, kończąc obowiązkową edukację, powinien umieć krytycznie oceniać rzeczywistość, poradzić sobie na rynku pracy, potrafić współpracować z różnymi ludźmi i w różnych warunkach, być aktywnym i gotowym na zmiany.
