Dział: Praktyczny Przewodnik Nauczyciela
Alternatywne formy pracy
O tym, jak istotną rolę odgrywa stosowność języka, przekonujemy się niemal na każdym kroku. Właściwy dobór słów, poprawna konstrukcja zdania – wszystko to nie pozostaje bez znaczenia nawet w codziennej komunikacji. Wciąż jednak mało miejsca poświęca się na trening umiejętności pięknego wypowiadania się. A szkoda. O wiele łatwiej funkcjonować w dorosłym życiu, gdy człowiek wie, co i jak ubrać w słowa. Nie zawsze tak się dzieje.
Porozumiewanie się w języku ojczystym jest jedną z kompetencji kluczowych. Czy w rozmowie chodzi tylko o to, by odbiorca zrozumiał nasz komunikat? Czy jest ważne, co i jak mówimy? Jeśli jest ważne, to dlaczego? Czy jeśli jesteśmy zapraszani na jakieś wydarzenie, to wolimy usłyszeć, że jesteśmy tam mile widziani, czy wystarczy usłyszeć: „jak chcesz, to przyjdź”? Chciałabym, aby te pytania stały się przedmiotem uczniowskiej refleksji i aby podczas opisanych tu zajęć uczniowie sami określili, co jest dla nich ważne w relacjach, żeby chętnie mówili o swoich doświadczeniach i przemyśleniach; ocenili, czy coś brzmi dobrze, czy nie
przedyskutowali, czy dane słowa są neutralne, czy obraźliwe.
Dziecko z dysleksją w sytuacji, gdy pozbawiamy je odpowiedniego wsparcia, funkcjonuje poniżej swoich możliwości intelektualnych, przejawia również wiele trudności, które występują niemal na wszystkich płaszczyznach życia. Aby nie przekreślać jego możliwości i wyrównać szanse, konieczne jest więc tworzenie środowiska, które sprzyja kompleksowemu rozwojowi takiego ucznia.
Rolą nauczyciela powinno być szukanie ciekawych, innowacyjnych rozwiązań, które zaangażują uczniów. Jednym z nich może być praca metodą projektów. Jest to metoda znana od dość dawna, jednak w aktualnej sytuacji może zyskać na znaczeniu, pozwala bowiem na wyjście poza utarte schematy i zapewnienie uczniom dodatkowej stymulacji.
Oczywiste jest, że już w pokoju nauczycielskim spotyka się kilka pokoleń pracujących wspólnie w jednym zespole; reprezentantami pokolenia najmłodszego są zawsze uczniowie i uczennice (oczywiście z wyjątkiem szkół dla dorosłych). Dialog międzypokoleniowy, ten szczególny aspekt budowania relacji, powinien dotyczyć całej szkolnej społeczności, obejmując również rodziców.