Autor: Izabella Bartol
Nauczycielka języka polskiego w Szkole Podstawowej nr 5 w Pile, socjoterapeutka, doradca metodyczny w pilskim Centrum Doskonalenia Nauczycieli. Pasjonatka uczenia siebie i innych. Miłośniczka wykorzystywania nowoczesnych technologii i myślenia wizualnego w edukacji. Autorka programu klasy z innowacją filmową, realizatorka ogólnopolskich projektów edukacyjnych. Swoim doświadczeniem dzieli się na blogu www.polskizklasa.pl. Członek grupy Superbelfrzy RP.
Na lekcjach języka polskiego poświęcamy czas na to, by nauczyć naszych uczniów zasad etykiety językowej. Bardzo często etykieta językowa
łączy się z grzecznością. Aldona Skudrzyk w swoim artykule pisze, że: „Grzeczność językowa to określona strategia ludzkiego zachowania komunikacyjnego, polegająca na postrzeganiu społecznych, skonwencjonalizowanych norm, które przyjmowane są w danej wspólnocie językowej jako będące wyrazem uprzejmości, oznaką dobrego wychowania. Realizuje się ją środkami: językowymi, parajęzykowymi (tempo, intonacja, barwa głosu) oraz niejęzykowymi (gest, mimika, proksemika) [...]”
Język jest narzędziem niezwykłym. Ożywia nieożywione, porusza nieporuszone, uskrzydla nieuskrzydlone. Daje nadzieję, otacza miłością, wspiera. Zabiera
w magiczne przestrzenie, roztacza widnokręgi szczęśliwości, pozwala swobodnie oddychać. Postawiony na ostrzu noża rani, zagania do kokonu samotności, odbiera nadzieję. Wszystko może, ale nie wszystko mu wypada. Taki właśnie jest. W swej pełnej krasie tylko czeka, by zostać użytym – jednak to od nas zależy, w jaki sposób.
