Dział: Polski w praktyce
„Aha! Wytłumaczyć i objaśnić uczniom, dlaczego Słowacki wzbudza w nas miłość i zachwyt? A zatem, panowie, ja wyrecytuję wam swoją lekcję, a potem wy z kolei wyrecytujecie swoją. Cicho! – krzyknął i wszyscy pokładli się na ławkach, rękami podpierając głowy, a Bladaczka, nieznacznie otworzywszy odnośny podręcznik, zacisnął usta, westchnął, stłumił coś w sobie i rozpoczął recytację. […] – Hm... hm...
A zatem dlaczego Słowacki wzbudza w nas zachwyt i miłość? […] Dlatego, panowie, że Słowacki wielkim poetą był! Wałkiewicz! Dlaczego? Niech Wałkiewicz powtórzy – dlaczego? Dlaczego zachwyt, miłość, płaczemy, poryw, serce i lecieć, pędzić? Dlaczego, Wałkiewicz? […] Dlatego, że wielkim poetą był! – powiedział Wałkiewicz, uczniowie wycinali scyzorykiem ławki albo robili małe kuleczki z papieru, najmniejsze, jak mogli, i wrzucali je do kałamarza”1.
W czasie przedmaturalnego szaleństwa, kiedy prywatne firmy prześcigają się w reklamowaniu kursów, dzięki którym maturzyści (w zasadzie samoistnie i bezwysiłkowo) przyswajają wiedzę z czterech ostatnich lat, warto wrócić do sprawdzonej formuły pracy, która nie tylko pozwoli uaktywnić przechowywaną gdzieś głęboko wiedzę, lecz również uspokoi skołatane nerwy i doda naszym uczniom pewności siebie – mowa oczywiście o stacjach zadaniowych, ale z lekką wariacją organizacyjną (bo kto nie potrzebuje metodycznego dreszczyku emocji?).
Praca z uczniami ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi wymaga od nauczyciela sięgania po niestandardowe i kreatywne metody pracy, dostosowane do indywidualnych możliwości i trudności każdego ucznia. Kluczowe jest tworzenie atmosfery sprzyjającej nauce, uwzględniającej różnorodne style uczenia się oraz potrzeby emocjonalne dzieci i młodzieży.
