Wiedźmin Andrzeja Sapkowskiego a konflikty na tle rasowym. Cz. 2

Przejawy konfliktu i jego możliwe rozwiązania

Fragment rozmowy wiedźmina, rycerza, mytnika i innych w strażnicy z rozdziału czwartego powieści jest – jak już wspomniałam dwukrotnie – drugim, który polecam przeczytać i omówić na lekcji dotyczącej konfliktu ras rozumnych. Pierwszy natomiast znajdziemy na początku książki. Jest tam ekspozycyjny opis słuchaczy ballady barda Jaskra zgromadzonych pod dębem Bleobherisem. Polana pod tym wiekowym drzewem nazywana była „Miejscem przyjaźni” i słynęła z „tolerancji i otwartości”1. Jednak i tutaj otwartość ma swoje granice. Kreśląc opis tłumu zgromadzonego pod dębem, Sapkowski nie pozostawia czytelnikowi złudzeń co do świata, w którym toczy się akcja powieści. Nie ma tutaj miejsca na prawdziwe braterstwo między ludźmi i nieludźmi, jak również między ludźmi różnych stanów: „(…) podróżni trzymali się w swych własnych, dość wyraźnie odizolowanych grupach. Elfy kupiły się do elfów. Krasnoludzcy rzemieślnicy grupowali się wraz ze swymi uzbrojonymi po zęby pobratymcami, wynajętymi jako ochrona karawan kupieckich, i tolerowali obok siebie co najwyżej gnomów górników i farmerów niziołków. Wszyscy nieludzie zgodnie zachowywali rezerwę wobec ludzi. Ludzie odpowiadali nieludziom podobną monetą, ale wśród nich też bynajmniej nie obserwowało się integracji. Szlachta spoglądała z pogardą na kupców i domokrążców, a żołdacy i najemnicy odsuwali się od pasterzy w śmierdzących kożuchach. Nieliczni czarodzieje i adepci izolowali się zupełnie i wszystkich dookoła sprawiedliwie obdarzali arogancją. Tło stanowiła zaś zbita, ciemna, ponura i milcząca gromada chłopów. Ci, przypominając armię lasem wznoszących się nad głowami grabi, wideł i cepów, ignorowali wszystko i wszystkich.
Wyjątek, jak zwykle, stanowiły dzieci. Zwol...