Telefon komórkowy – wróg czy sprzymierzeniec polonistyki?

Oswojenie „zagrożenia”

Sporo się ostatnio mówi i pisze o zagrożeniach związanych z obecnością telefonów komórkowych w szkołach. Wiele placówek broni się przed problemami stąd płynącymi, wprowadzając w statutach zapisy bezwzględnie zakazujące posiadania i używania tych aparatów na lekcjach. Nauczyciele i nauczycielki nakazują wyłączanie telefonów lub biorą je w depozyt na czas trwania zajęć, a nierzadko posuwają się nawet do czasowej konfiskaty niepożądanej aparatury (rodzice mogą odebrać telefon po lekcjach).

Bezdyskusyjny jest zakaz korzystania z telefonii komórkowej w czasie egzaminów czy prac klasowych. Musimy wymagać od naszych podopiecznych rzetelności i uczciwości. Nikt nie chce też być filmowany, fotografowany czy nagrywany bez udzielonej poprzednio zgody. Wszyscy znamy przecież przypadki wrzucania niepożądanych zdjęć albo filmów do sieci, prześladowania lub ośmieszania uwiecznionych na nich osób. Można i trzeba z tym walczyć, zgłaszając owe incydenty na policję, bo jest to wymierzone w dobro osobiste, a jako takie podlega karze. Nie podoba nam się wysyłanie SMS-ów na lekcji, bo to wszak dowód nieuwagi i przejaw braku szacunku. Czy ma jednak sens bezgraniczna i bezpardonowa walka z aparatami telefonicznymi na lekcjach? 

W moim przekonaniu taki „bój” przypomina reakcję dziewiętnastowiecznych robotników na pierwsze maszyny – z góry zostaje skazany na porażkę. Wynikająca stąd konkluzja jest prosta: jeśli czegoś nie można pokonać, trzeba to uczynić swoim sojusznikiem. Podstawa programowa mówi wyraźnie i jednoznacznie. Młodzież ma „świadomie, odpowiedzialnie, selektywn...