Czuję, że jestem na swoim miejscu w życiu

Jest taka scena w powieści Sto lat samotności Marqueza, gdzie Aureliano Buendia znajduje na strychu skrzynię pełną książek. Jedna z nich wciąga go całkowicie i można powiedzieć, że naznacza całe jego życie – są to Baśnie 1001 nocy. Proszę powiedzieć, jakie znaczenie w Pani życiu mają opowieści?

Mają znaczenie ogromne. Były w moim życiu od zawsze. Przede wszystkim historie opowiadane mi przez moją bułgarską babcię, ale też takie, które zasłyszałam, siedząc sobie pod stołem jako dziecko i przysłuchując się rozmowom babci i jej koleżanek. Również od najmłodszych lat zaczytywałam się w bajkach, baśniach, podaniach ludowych. I z tego też wzięła się potrzeba pisania. Chciałam przekazać te historie swoim dzieciom.

Ma Pani swoją ulubioną historię, z tych zapamiętanych z dzieciństwa?

Jedną z takich opowieści umieściłam w książce Tam, gdzie urodził się Orfeusz. To jest bułgarskie podanie ludowe o okrutnym władcy. Któregoś dnia władca zachorował na śmiertelną chorobę. Żaden z medyków nie potrafił go uleczyć. W końcu jeden lekarz z dalekiej wsi powiedział, że jest recepta na chorobę króla. Musi on włożyć na siebie koszulę szczęśliwego człowieka. Władca natychmiast wysłał swoich żołnierzy, żeby znaleźli szczęśliwego człowieka i zabrali od niego koszulę. Żołnierze długo szukali. Bowiem we wszystkich okolicznych wioskach słyszeli tylko płacz i widzieli strach. Poddani zamykali się i barykadowali w domach. Wreszcie, kiedy słońce chyliło się już ku zachodowi, znaleźli mężczyznę, który siedział przed swoją chałupą i śpiewał. Był zabiedzony i nie miał jednego oka, ale śpiewał. „Dlaczego śpiewasz” – spytali go. „Śpiewam, bo właśnie urodził mi się syn”. „Ale przecież nie masz oka, to cię nie smuci?” – spytali. „Oko wyłupili mi żołnierze na polecenie władcy. Ale mój syn jest zdrowy i jestem szczęliwy”. Żołnierze rozkazali mężczyznie, żeby oddał im swoją koszulę. Ten jednak odpowiedział, że nie może tego zrobić. Jest...