Utopia Wisławy Szymborskiej czytana przez „cyfrowych tubylców”

Od Wielkiej liczby do Utopii w e-szkole

Utopia jest utworem poetyckim, który od lat budzi bardzo duże zainteresowanie szkolnych polonistów. Częstopublikowany w podręcznikach szkolnych i przywoływany w materiałach dla nauczycieli stanowi przedmiot wzmożonych działań analityczno-interpretacyjnych na lekcjach języka polskiego. Wisława Szymborska zamieściła ten arcyciekawy wierszw tomiku Wielka liczba z 1976 roku, obok tak znakomitych tekstów poetyckich jak Miniatura średniowieczna, Recenzja z nie napisanego wiersza, Życie na poczekaniu, Pochwała siostry, Portret kobiecy, Żona Lota, Liczba Pi, Parada wojskowa czy Cebula. Po raz kolejny Utopia zaistniaław zbiorze Widok z ziarnkiem piasku (1996).Opublikowany w serii „Biblioteka Poetycka Wydawnictwa a5” tomik zawierał 102 najbardziej reprezentatywne utwory z różnych okresów twórczości Noblistki.

Poezja Wisławy Szymborskiej sprzyja refleksji nad przejawami codzienności, nad pozornie prostymi czynnościami i przedmiotami, które przywołane w wersach i strofach zaczynają iluminować znaczeniami. To również pochylenie się nad pięknem sztuki, która ubogaca nasz świat swoim istnieniem. Utopia stanowi jedną z wypowiedzi autorki Radości pisania wykraczających poza te konwencje. Poetka zabiera nas, czytelników w poetycką podróż do miejsca, którego lokalizacji nie sposób ustalić i które wydaje się zbyt idealne, aby mogło istnieć poza czytelniczą wyobraźnią. 

Utopia, zaliczana do klasyki polskiej poezji po 1945 roku, jest utworem o sporym potencjale oddziaływania na uczniowską wyobraźnię.Przed szkolnym polonistą otwierawiele twórczych perspektyw pracy z tekstem literackim. Dzisiaj, w dobie dominacji mediów elektronicznych, będą to multitechnologie – coraz częściej i z coraz lepszym skutkiem uaktywniane w edukacji polonistycznej. Obecność cyfrowych środków dydaktycznych  warsztacie współczesnego nauczyciela to konsekwencja e-rewolucji i efekt dostosowania się edukacji do wymogów społeczeństwa informacyjnego. Refleksyjny polonista w coraz większym stopniu – obok tradycyjnych nośników analogowych (książka, papierowa gazeta lub czasopismo, plakat) – uaktywnia formy przekazu sytuujące się w obszarze technologii informacyjnych (np. e-booki, aplikacje edukacyjne, dostęp do repozytoriów cyfrowych, grafikę komputerową, blogi, memy i inne sposoby komunikowania w sieci). Korzystanie z narzędzi cyfrowych w dydaktyce szkolnej to konieczność, ponieważ dla uczniów wirtualna rzeczywistość jest naturalnym środowiskiem, w którym funkcjonują jako „cyfrowi tubylcy”. 

Obecnie nauczyciele języka polskiego angażują młodzież w pracę...