Temat zajęć | Każdy zasługuje na wielką miłość |
Grupa wiekowa | Szkoła podstawowa, klasy VII–VIII i gimnazjum, klasa III |
Czas realizacji | 1 lub 2 godziny lekcyjne* |
Zagadnienia edukacyjne |
|
Cele operacyjne | Poznawcze uczeń/uczennica:
uczeń/uczennica:
uczeń/uczennica:
|
Metody i formy pracy |
|
Pomoce dydaktyczne |
|
* Wskazówka: nauczyciel może wybrać zagadnienia do omówienia i zrealizować proponowane zadania w krótszym czasie.
POLECAMY
Przebieg zajęć
- Zanim rozpocznie się lekcja, pomieszczenie powinno być przygotowane tak, aby wszyscy mogli siedzieć w kole.
- Nauczyciel wita uczniów i rozpoczyna spotkanie od metody „dwóch plecaków”.
Uczniowie siedzą w kole i odpowiadają na pytanie nauczyciela: „Co przynieśliście dzisiaj do szkoły w swoich plecakach?”. Podczas takiej wolnej rozmowy uczniowie zwykle rozmawiają o książkach, które mają w plecaku, przedmiotach, jakie dzisiaj są w szkole, o pracach domowych, drugim śniadaniu, a także wielu rzeczach, które noszą w plecakach, ale niekoniecznie są potrzebne na lekcji: o słuchawkach, telefonach, książkach, które czytają w tramwaju, jakichś prywatnych notesach, kosmetyczkach itd. Nauczyciel prosi, aby do pustego plecaka, który przygotował, powkładali to, co noszą na co dzień. Uczniowie wkładają: książki, zeszyty, piórnik, bidon z wodą itd.
Nauczyciel ustawia plecak na środku klasy i mówi: „Nauczyciele często mówią, że uczeń przychodzi do szkoły z dwoma plecakami. Jeden z nich jest właśnie taki, jak to opisaliście, i zapakowany jest tymi wszystkimi przedmiotami, które tu włożyliście. Drugi plecak jest niewidzialny, ponieważ człowiek pakuje do niego zawsze to wszystko, o czym rozmyśla, wszystkie swoje uczucia, emocje, relacje z ludźmi, świat swoich wewnętrznych przeżyć. Tego, co w danej chwili czujemy, nie jesteśmy w stanie zostawić, zawsze zabieramy ze sobą. Jak myślicie, co to jest?”.
Nauczyciel wyciąga jeszcze jeden pusty plecak i ustawia go koło pierwszego, zapełnionego książkami. Rozdaje uczniom kartki w rozmiarze A5 o grubości bloku technicznego. I prosi o wykonanie następującego polecenia: „Zastanówcie się, co uczniowie noszą w niewidzialnych plecakach i z czym przychodzą do szkoły. Zapiszcie to na karcie i włóżcie ją do drugiego, pustego obecnie plecaka”.
Uczniowie mają na wykonanie zadania kilka minut. Zastanawiają się, a potem zapisują. Nauczyciel powinien zrealizować ten element lekcji powoli, dając uczniom czas na refleksję. Nad tym zadaniem każdy pracuje sam i w ciszy. Powoli uczniowie wkładają do plecaka swoje kartki. Następnie nauczyciel prosi jednego z uczniów, aby wyciągał z plecaka po kolei kartki i odczytywał je. Zwraca się do klasy: „Teraz powoli będziemy odczytywać te kartki, a wy zdecydujcie, co z tych przyniesionych tematów/problemów/emocji uczeń chciałby schować i wciąż trzymać w niewidzialnym plecaku, a czego nie boi się pokazać innym.”
Uczeń odczytuje, a pozostali wybierają, dyskutując nad poszczególnymi problemami. Układają karty na podłodze według następującej zasady: jeśli sprawa nie jest krępująca – kartka położona jest napisem do góry. Jeśli uczniowie decydują, że wymienione sprawy są do ukrycia w szkole, kartka zostaje położona napisem do dołu, tak by ukryć temat. Dialog może wyglądać według następującego schematu:
Uczeń wyjmuje kartkę z plecaka, odczytuje:
Nauczyciel: Jak ułożymy tę kartkę? Czy w szkole brak pieniędzy to wstyd?
Uczniowie: Tak, bo nie można pójść z innymi do McDonald’sa albo nie ma się dobrego telefonu.
Nauczyciel: Jak kładziemy kartkę?
Uczniowie: Napis dołem. Zasłaniamy.
Uczeń wyjmuje następną kartkę:
Nauczyciel: Czy nieśmiałość to w szkole rzecz wstydliwa?
Uczeń 1.: Tak, bo trzeba zawsze być ziomkiem.
Uczeń 2.: Nie, przecież ja też ...
Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- 6 wydań magazynu "Polonistyka"
- Dostęp do wszystkich archiwalnych artykułów w wersji online
- Możliwość pobrania materiałów dodatkowych
- ...i wiele więcej!