335
Scenariusz lekcji w szkole podstawowej w oparciu o książkę Bahar znaczy Wiosna, Agnieszki Ayşen Kaim z ilustracjami Nežki Šatkov, wyd. Poławiacze Pereł, Warszawa 2015, tom III serii ½+½=∞
Założeniem serii książek ½+½=∞ jest połączenie polskiej kultury z drugą, niekiedy bardzo odległą. Takim łącznikiem jest zawsze sam autor w osobie autora. Każdy tom jest odrębna historią, a autor sam wybiera gatunek literacki oraz jak długą i dla jakiej grupy wiekowej skierowaną książkę napisze. Autorka Bahar znaczy Wiosna Agnieszka Ayşen Kaim jest pochodzenia polsko-tureckiego, w pełni świadomie, z akceptacją i równą czułością patrzy na obie kultury budujące jej tożsamość. Jej dwukulturowa perspektywa jest unikalna, a tytułowa bohaterka jest poprzez swoje decyzje i losy metaforycznym „mostem”, łączącym obie kultury – polską i turecką.
W innym tomie Opowieści spod oliwnego drzewa Aida Amer opowiada historie, zainspirowane ilustracjami z polskich bajek, dając ich bohaterom zupełnie inną, arabską tożsamość – np. Koszałek-Opałek jest dżinem bramy, a Smok Wawelski trzygłową bestią, która chce wypić Eufrat.
Lekcja 1 – Temat: Przekraczać granice
|
Cel: |
Poznawczy – przekraczanie granic – podróżowanie/zwiedzanie, ale też przekraczanie granic – działanie wykraczające poza społeczne normy/ustalenia. Umiejętność dostrzeżenia różnych wątków w książce – podróż, dojrzewanie, rozwój zawodowy, służba dyplomatyczna, życie osobiste, miłość. |
|---|---|
|
Założenia: |
Uczennice i uczniowie zapoznali się z książką Bahar znaczy Wiosna. Można ją zadać |
|
Metody i formy: |
Indywidulane, grupowe i zbiorowe |
|
Środki dydaktyczne: |
Egzemplarze Bahar znaczy Wiosna; rozsypanka do ułożenia (słowniczek pojęć ze stron 48-49); przycięte patyczki/trzcinki/pędzelki, tusz, kartki papieru i jako wzór przykładowe litery arabskiego alfabetu (alif, dal, mim, dżim, nun – z internetu lub z kart książki) |
|
Słowa kluczowe: |
Uwrażliwienie społeczne, edukacja kulturowa, edukacja literacka, edukacja językowa, dwukulturowość, odmienność kulturowa, baśń, opowieść, słowo, księga, kaligrafia |
Przebieg lekcji
Część wstępna:
Podczas lekcji zadajemy uczniom pytania: Jaką wartość ma opowieść mówiona? Czy za każdym razem będzie taka sama? Od czego to zależy? A czy książka jest zawsze taka sama? Od czego to zależy? Czy np. ta sama książka przeczytana przez osobę młodą i dorosłą będzie tym samym tekstem?
Następnie pytamy, jak rozumiecie powiedzenie: „Najwspanialsza pamięć jest słabsza niż najsłabszy atrament.”? Jaką wartość ma słowo, które jest zapisane? Czy pisanie liter może być traktowane jako dziedzina sztuki? Podanie przykładu pięknych, zdobionych inicjałów (zwłaszcza w czasach, gdy księgi przepisywano ręcznie – np. praca Benedyktynów i innych mnichów). W kulturze arabskiej pisanie słów traktowane było jako sztuka i biegli w swoim fachu skrybowie byli artystami. A jak dziś powstają księgi (druk, komputer – edytor tekstowy)?
Zadanie 1:
Kaligrafowanie w dawnym tureckim skryptorium. Nauczycielka/nauczyciel czyta fragmenty ze stron 12-13 opisujący kaligrafię
i skryptorium. W tym czasie uczennice i uczniowie próbują odwzorować/zapisać arabskie litery, występujące w książce (alif, dal, mim, dżim, nun) na kartkach papieru za pomocą pędzelków/zaostrzonych patyczków i tuszu lub atramentu.
Część zasadnicza – Co to znaczy przekraczać granice...
Dalsza część jest dostępna dla użytkowników z wykupionym planem
