Pięć słów o poezji

Przyglądając się tendencjom, które zawładnęły współczesną polską poezją, nie mogę wyzbyć się myśli, iż faktycznie ktoś tu oszalał. I nie myślę o poddaniu się duchowi obłędu, krążącemu ponad głowami poetów gdzieś w romantyzmie. Bardziej nurtuje mnie pytanie – gdzie jest wiersz? Czy faktycznie początek ma w dystychu? 
Czy dziś po prostu wierszem może być wszystko?

To, co zawsze wydawało mi się w poezji najpiękniejsze, ta melodyjność i rytm, rym, nawet ze względów estetycznych misternie konstruowana budowa, jak od linijki zakończone wersy, starannie kształtowana myśl, by przypadkiem nie przypominała prostej prozy – zniknęło już w początkach dwudziestego wieku za sprawą Przybosia i Peipera. 

Może to przyzwyczajenie każe mi szukać poezji po naklejonych jej od dawien dawna etykietach. Może zbyt wielkie wymagania nie chcą zgodzić się na odejście tak sprawdzonych i cenionych pierwowzorów. A może...