O maturze i rewolucji

Motywacja

U dzieci działa zwykle motywacja zewnętrzna, ale osoby zdające maturę zwykle wypracowują już do tego czasu motywację wewnętrzną, w której gratyfikacją nie jest prezent czy przywilej, ale korzyść samorozwoju. Matura jest drogą do celu, jakim bywają studia. W świecie nadmiaru informacji mózg musi egoistycznie wybierać, w czym chce uczestniczyć, wybierze więc to, co uzna za przydatne. Z punktu widzenia neurobiologii to, co jest znane i powtarza się wielokrotnie, w sytuacji sprawdzania wiedzy, jaką jest egzamin, daje satysfakcję. Każdorazowo, gdy pojawia się bodziec warunkujący przyjemne odczucia, organizm znów sprawia, że wzrasta poziom dopaminy, ta zaś wywołuje działanie adrenaliny i noradrenaliny, które pozwalają wykonać zadanie, a po jego zakończeniu układ nagrody wytworzy serotoninę. Jednocześnie warto pamiętać o motywacyjnej funkcji dopaminy, która pojawia się, gdy uczymy się czegoś nowego lub gdy musimy się zmotywować nawet wtedy, kiedy zadanie jest nieprzyjemne, ale przyniesie korzyści. 

Im lepiej idzie rozwiązywanie zadań, tym bardziej chce się je powtarzać. Obserwuję to przy rozwiązywaniu przez osoby, które uczę, kolejnych testów historycznoliterackich. Niemal w każdym z nich pojawia się pytanie o motyw danse macabre – jest to wiedza powszechna, potrzebna, możliwa do wykorzystania w odniesieniu do współczesnej kultury, a przy tym jest to jeden z elementów niezbędnych do zdania egzaminu dojrzałości. Warto zatem wielokrotnie przeprowadzać testy diagnostyczne, rozwiązywać zadania egzaminacyjne, dają one bowiem także poczucie bezpieczeństwa, że w sytuacji ostatniego rozrachunku, czyli zdawania egzaminu, pojawią się znane już wcześniej zadania. Podstawą nauki i minimalizowania stresu jest nadal wytrwałość i konsekwencja w ćwiczeniu. Nie mierzenie postępów. Dlatego dzięki rozwiązaniu wielu testów historycznoliterackich uczeń dowie się, że zawsze będzie pytany o vanitas vanitatum et omnia vanitas przy pytaniach, które dotyczą Księgi Koheleta lub...