Konkursy, konkursy…

Często zaczyna się tak. Do nauczyciela przychodzi dyrektor szkoły i wręcza mu informację o konkursie. Naturalną koleją rzeczy jest rozpoznanie. Jeśli konkurs jest sprawdzony, przyjmujemy informację z wdzięcznością, niejednokrotnie sami wyprzedzamy działanie dyrektora, przeszukując strony internetowe w poszukiwaniu zapowiedzi ulubionego, uznanego konkursu. Gdy z konkursem stykamy się po raz pierwszy, długo rozważamy zasadność przystąpienia do niego. Wielu z nas zaskakuje przełożonego informacjami o konkursie wyszperanym w przepastnych zasobach internetu lub zasłyszanym od zaprzyjaźnionych polonistów. Informacji pochodzących z rożnych źródeł jest tak wiele, że zwykle długo je przetwarzamy. Kiedy wreszcie uznamy celowość udziału w konkursowych zmaganiach, podążamy do naszych uczniów i przekazujemy im wieści. Reakcja? Także podobna. Zgłaszają się jednostki, często nie te, u których dostrzegamy zasób możliwości lub materiał do kształtowania. Jak sobie radzić z niemocą, jak przekonać uczniów i siebie do zmiany utartych schematów i przyzwyczajeń?

A może być inaczej. Podstawą każdego działania nauczyciela, a tym samym ucznia, jest odpowiednia motywacja. Jeśli potrafimy ją wzbudzić, jesteśmy w stanie wiele zdziałać. Podstawowym kłopotem w budowaniu skutecznej motywacji jest niejednokrotnie brak świadomości i realności celów, które wyznacza idea konkursu. Jeśli uczeń i nauczyciel otrzymują jasny komunikat dotyczący zakresu tematycznego konkursu, jeśli nie jest ów zakres zbyt szeroki, istnieje większe prawdopodobieństwo, że zechcą podjąć się trudu udziału w konkursie. Bo przecież jasno trzeba to powiedzieć – jeśli decydujemy się na udział, czeka nas ciężka praca przygotowania do konkursowych zmagań. Jedynie zaangażowanie nauczyciela jest warunkiem zaangażowania ucznia. Innej drogi nie ma. Nie od dziś wiadomo, że przykład idzie z...