Klasyka w bibliotece

W bibliotekach oczywiście też. Piszę „oczywiście”, choć jednak szkoda, jednak trochę żal, że fantazja o świecie alternatywnym, do którego pośpiech i parcie do nadążania nie mają wstępu, na razie zostaje tylko marzeniem. Nowości przyciągają czytelników i czytelniczki, to jasne – niby dlaczego miałoby być inaczej? Któż by nie chciał sprawdzić, czy rzeczywiście książka wychwalana wszem i wobec, książka, którą „mają wszyscy”, naprawdę jest taka dobra? „Żeby nie zostawać w tyle” – to przecież nie taka znowu zła zasada. 

Dzięki temu, że miałam szansę poznać pracownice i pracowników bibliotek z wielu miejsc w Polsce (było to możliwe dzięki stworzonemu przez Elżbietę Kalinowską programowi Dyskusyjnych Klubów Książki; prowadziłam szkolenia i warsztaty dla bibliotekarzy i bibliotekarek), łatwiej było sprawdzić, co w bibliotekach w sprawie klasyki się dzieje. 

Dzięki pomocy pań: Alicji Biesagi z Miejskiej i Gminnej Biblioteki Publicznej w Grodkowie, Lucyny Partyki z Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. Witolda Bełzy w Bydgoszczy, Joanny Chapskiej z Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. Hieronima Łopacińskiego w Lublinie i Małgorzaty Grodzickiej z Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. Witolda Gombrowicza w Kielcach udało się zebrać odpowiedzi na kilka pytań związanych z działaniem (lub nie) klasyki literackiej. Pytałam między innymi o to, jakie (i czyje) książki wypożyczane są najchętniej oraz czy biblioteki w szczególny sposób klasyką się zajmują, zwracają na nią uwagę czytelników i czytelniczek, zachęcają do wypożyczeń, może organizują dyskusje na ich temat.