Znamy te wszystkie: „Nie wiem, o co tu chodzi”, „Nie rozumiem…”, „Proszę pani, to jakieś dziwne”, „Skąd mam wiedzieć?”, ewentualnie: „Proszę pani, ja tego nie czuję”. No tak, oni tego nie czują, a my czujemy frustrację, bezsilność, rezygnację, niemoc, bo czytać poezję może każdy, ale przeczytać – już niewielu. I co z tym zrobić? Na początku wziąć głęboki oddech, później zrzucić z siebie poczucie winy (do czego mamy niepotrzebne ciągoty), a na koniec wyciągnąć karton klocków Lego.
Autor: Jagoda Kurnikowska
Jagoda Kurnikowska
W czasie przedmaturalnego szaleństwa, kiedy prywatne firmy prześcigają się w reklamowaniu kursów, dzięki którym maturzyści (w zasadzie samoistnie i bezwysiłkowo) przyswajają wiedzę z czterech ostatnich lat, warto wrócić do sprawdzonej formuły pracy, która nie tylko pozwoli uaktywnić przechowywaną gdzieś głęboko wiedzę, lecz również uspokoi skołatane nerwy i doda naszym uczniom pewności siebie – mowa oczywiście o stacjach zadaniowych, ale z lekką wariacją organizacyjną (bo kto nie potrzebuje metodycznego dreszczyku emocji?).