„Óczeń” z dysleksją

O problemach dyslektyków nie tylko z czytaniem i pisaniem, ale też z opowiadaniem, słuchaniem tekstów i rozumieniem wypowiedzi nauczyciela, organizacją czasową oraz organizacją swoich działań (zapominanie, gubienie przedmiotów, niekończenie rozpoczętych czynności, robienie bałaganu wokół siebie), z wykonywaniem niektórych układów gimnastycznych, utrzymaniem równowagi, chwytaniem i rzucaniem piłki – wiemy naprawdę bardzo dużo. O tym, jak diagnozować specyficzne trudności w uczeniu się, i w jaki sposób pracować z uczniem, u którego rozpoznano dysleksję, dysortografię, dysgrafię lub dyskalkulię – również. A mimo to, wielu nauczycieli ma z tym ogromne trudności. Mam tu na myśli kwestię obowiązkowej indywidualizacji, prowadzonej w toku bieżącej pracy z dyslektykiem i rzeczywiste dostosowanie wobec niego wymagań edukacyjnych przez nauczycieli każdego przedmiotu – nie tylko polonistę. Dysleksja rozwojowa – mająca różne przyczyny i występująca z różnym nasileniem – może u ucznia objawiać się nie tylko na lekcji języka polskiego, ale również podczas uczenia się matematyki, języków obcych, geografii, historii,  na wychowaniu fizycznym i przedmiotach artystyczno-technicznych.

Kiedy nauczyciel zadaje pytanie: Jak prowadzić zajęcia lekcyjne, gdy ogółu uczniów dysleksja nie dotyczy?, za każdym razem odpowiadam tak samo: Sposobem na pogodzenie interesów wszystkich uczniów w klasie jest właśnie indywidualizacja nauczania. Rozumiana jako daleko posunięta różnorodność działań i wymagań stawianych uczniom, m...