Doskonała niedoskonałość

Teksty Bronki Nowickiej składają się na cykl pisanych prozą poetycką minipoematów, w których żywioł wizualny wzbogacony zostaje egzystencjalną refleksją. Jak deklaruje sama autorka, to język właśnie okazał się dla niej bardziej przyjaznym niż obraz narzędziem pozwalającym na wyrażenie/zobrazowanie tego, co zamierzała. Bohaterem i jednocześnie narratorem zbioru literackich miniatur jest małe dziecko i to zmysłami tego „nieforemnego człowieka” poznajemy i doznajemy świata. W kolejnych utworach dziewczynka niczym przewodnik oprowadza nas po znanej sobie przestrzeni. Za jej pośrednictwem i w granicach jej postrzegania zwiedzamy dom, ogród, szklarnię, podróżujemy pociągiem oraz poznajemy rodzinę złożoną z zaledwie kilku najbliższych osób: szalonej prababki, dziadka, babci, matki i ojca. Przy okazji odkrywania świata, jak i własnego ciała uderza niezwykle intensywna sensualność pierwszych doznań: jest dotyk, zapach, smak, faktura: „Starych ludzi czuć barszczem” (Rajtuzy). Pojawiające się w zasięgu małych rąk zwyczajne przedmioty, jak choćby tytułowy kamień, grzebień czy łyżeczka stają się pretekstem do opowiedzenia o czymś znacznie ważniejszym niż tylko o przedmiotach służących do zabawy. To pierwsze rozważania o sposobie poznawania, widzenia, o ludzkiej kondycji, rodzinnych relacjach, śmierci i egzystencji w ogóle. Dziecko jest tu przede wszystkim istotą, która realizuje się w świeci...