Zobacz, poczuj, przeżyj – drama nie tylko dla aktorów

Ekspertką w tej dziedzinie jest Maria Gudro--Homicka – edukatorka dramy i od 1980 r. metodyk języka polskiego, nauczycielka języka polskiego z czterdziestodwuletnim stażem pracy z uczniami, nauczycielka akademicka, współzałożycielka i wieloletnia przewodnicząca Zarządu Głównego Stowarzyszenia Nauczycieli Polonistów (od 1993 r.), obecnie honorowa przewodnicząca oraz członkini Komisji Rewizyjnej, rzeczoznawczyni Ministerstwa Edukacji i Nauki ds. opiniowania podręczników szkolnych w zakresie języka, koordynatorka projektów ,,Nasza Epopeja” i ,,Gawędy literackie” w Pracowni Pedagogicznej im. R. Więckowskiego w Zwardoniu.

Marta Mirgos: Dziś wielu nauczycieli twierdzi, że stosuje dramę na swoich lekcjach. Zastanawiam się jednak, czy każdy dobrze rozumie to pojęcie.
Maria Gudro-Homicka: Bardzo dobre pytanie, drama często jest bowiem traktowana jako teatrzyk szkolny, teatr, jako zabawa, na którą, jak mówią nauczyciele, nie ma czasu, ponieważ trzeba ,,realizować program”. Definicja dramy edukacyjno-wychowawczej brzmi: ,,Podstawą dramy jest fikcyjna, wyobrażeniowa sytuacja, która powstaje, gdy kilka osób we wspólnej przestrzeni przedstawia coś, co nie jest w danym czasie obecne, używając jako środków wyrazu swoich ciał i głosów”[1]. Drama to bycie w roli, to praca, a nie gra, to metoda kreatywna, która polega na nauczaniu przez działanie w roli. Uczeń, wchodząc w rolę, ukryty za maską, rozwiązuje problemy innych ludzi (np. bohaterów literackich, społecznych, w tym problemy dzieci, młodzieży, ale jednocześnie własne – o czym nie mówi na lekcji, ponieważ na lekcji zajmujemy się problemami innych ludzi, innych szkół, innych miejscowości). Chociaż stwarzamy na lekcji przestrzeń fikcyjną, drama powoduje zmiany w naszych wychowankach szybciej niż inne metody nauczania i wychowania, wzmacnia uczniów nieśmiałych, zagubionych, odrzuconych, alienowanych, wykluczonych. Przez działanie w określonej roli łatwiej dziecku czy nastolatkowi podejmować decyzje, uwierzyć w swoje możliwości, rozwijać własną osobowość. Pomoże uwierzyć, że dookoła są też ludzie dobrzy, którzy w trudnej sytuacji przyjdą z pomocą. 
Drama to jedyna metoda, która w swojej istocie zainteresowana jest indywidualnością ucznia, pozwala poznać go bliżej, określić jego zdolności, zainteresowania, potrzeby i możliwości – indywidualizować pracę. Jest to metoda, która angażuje na lekcji wszystkich uczniów: wszyscy na lekcji mówią, słuchają, czytają, rozwiązują problemy, analizują, wyciągają wnioski, uczą się myślenia krytycznego. Drama uczy samodzielności myślenia i działania, aktywności i otwartości, uczy panowania nad emocjami, rozwija wyobraźnię, plastykę ciała, intelekt, ekspresję aktorską, a także skłonność do zabawy, która jest niezbędna w życiu dziecka – i dorosłego człowieka też. Na lekcjach dramy uczniowie mówią ładniej, własnym językiem, bez książkowych schematów, wzbogacają  słownictwo. Dzięki odtwarzaniu postaci rozumieją bohaterów literackich i...