Jak uczyć w grupie, w której każdy uczy się inaczej?

Kilka lat temu sama odkryłam, że uczę tak, jakby wszyscy mieli być nauczycielami. Tak mnie uczono i mnie oczywiście bardzo to odpowiadało, więc myślałam, że tak trzeba. Sama zostałam nauczycielem, więc akurat w moim wypadku metoda się sprawdziła. Ale nie wiadomo mi o żadnej innej osobie z mojej klasy, która również podążyła tą drogą. Rozumiem i szanuję to, że nie każdy ma marzenie, aby kształcić młodych ludzi. Dlatego postanowiłam uczyć inaczej. Najpierw po omacku, a następnie bardzo świadomie. Prawdziwego olśnienia, które na zawsze zmieniło moje patrzenie na uczniów i moje metody, doznałam, przeczytawszy książkę Dawny Markovej i Ann Powell How Your Child Is Smart: A Life-Changing Approach to Learning (Twoje dziecko jest inteligentne. Jak poznać i rozwijać jego umysł), w której autorki przedstawiają teorię sześciu wzorców uczenia się. 
Autorki pokazują, że każdy z nas ma indywidualny sposób uczenia się – czyli wzorzec przyswajania, przechowywania, przypominania i przekazywania informacji. Poznanie wzorca myślenia ucznia może być cenną pomocą w wykorzystaniu jego zdolności. Duża część tego, co przywykliśmy nazywać problemami psychologicznymi lub trudnościami w nauce, wyrasta w gruncie rzeczy z faktu, że nie rozumiemy, jak funkcjonuje umysł ucznia. Dzieci o różnych wzorcach inaczej myślą, mówią i reagują na otaczający je świat. Każdy wzorzec potrzebuje odmiennych metod uczenia się, m.in. czytania. Istnieje kilka metod jego nauki, zaś w szkole korzysta się tylko z jednej, i to w dodatku najmniej efektywnej, w której w męczący sposób uczy się dzieci czytać litera po literze. Dziecko, które ma problem z czytaniem, wcale nie musi być dyslektykiem. Najczęściej problemy mają uczniowie ze wzorcem myślenia, który preferuje metody nauki czytania niestosowane w szkole.
„Jak siedzisz?”, „Dlaczego się tak kręcisz?”, „Usiądź spokojnie!” – jak często Twoi uczniowie słyszą takie p...