Grywalizacja w edukacji polonistycznej

Nowy temat w szkole: grywalizacja 

Zmiany w polskiej edukacji podczas minionych 20 lat to przejście z poziomu kredy i tablicy na poziom wykorzystywania najnowszych osiągnięć rewolucji cyfrowej. Nowoczesne technologie informacyjne stały się ważnym i efektywnym instrumentem procesu nauczania–uczenia się: dziś coraz trudniej zaprojektować frapujące poznawczo działania dydaktyczne bez wykorzystania opcji edukacyjnej istniejącej w cyberprzestrzeni. Refleksyjny szkolny polonista dostrzega wiele korzyści z sięgania po narzędzia, które funkcjonują w społeczeństwie informacyjnym. Wśród wielu propozycji, które ma do zaoferowania wirtualna rzeczywistość, znajduje się grywalizacja. W obszarze współczesnej metodyki funkcjonują jeszcze dwa równorzędne określenia: gamifikacja i gryfikacja. Gamifikacja jest wykorzystywana wymiennie z grywalizacją, natomiast termin gryfikacja zdecydowanie rzadziej stosuje się w dyskursie edukacyjnym (z powodu skojarzeń z gryfem). Gamifikacja to pojęcie zapożyczone z języka angielskiego. 

Grywalizacja stała się pojęciem coraz częściej pojawiającym się w dyskusji o zmianach w polskiej szkole. Oznacza ono zastosowanie mechanizmów gier w nauczaniu. Stosując grywalizację, nauczyciel przenosi do struktury lekcji zasady i mechanizmy funkcjonujące w grach (zwłaszcza mechanizmy motywacyjne i systemy organizacji pracy nad określonym zadaniem). Kluczowy mechanizm zapożyczony z gier to konieczność osiągnięcia kolejnych etapów działań i zmierzenie się z wyzwaniem, które uaktywnia rywalizację jej uczestników. W szkole gamifikacja optymalizuje wykonanie czynności dydaktycznych, które uczniowie postrzegają jako powtarzalne czy też rutynowe. 
Oczywiście wykorzystanie mechanizmów gier (zwłaszcza komputerowych) nie oznacza uaktywnienia ich rozrywkowych...