Stanisław Karl
Często podczas pracy możemy usłyszeć poradę, która – przyznajmy – jest dobra na wiele okazji: „Ucz się od najlepszych”. Niestety, jeszcze częściej brzmi jak banał, jest wypowiadana – jak wiele słów pełniących funkcję fatyczną – dla samego wypowiedzenia, podtrzymania kontaktu. Kiedy więc posługujemy się takim truizmem, pojawia się pytanie, czy rzeczywiście jest taki wzór, którego można skutecznie (na)uczyć
„Kreacja” to słowo kluczowe dla autobiografii, nie tylko romantycznej, choć to ona uczyniła z niego zasadę literackiej opowieści i życia. Mimo że obrosła już w kanoniczne interpretacje, którymi czasem zraża do siebie współczesnego odbiorcę, to jednak trudno oprzeć się wrażeniu, że jej bohater z tym współczesnym czytelnikiem ma wiele wspólnego. Romantyka nurtowały bowiem kwestie natury, powiedzielibyśmy, bliskiej każdemu z nas. Chciał wiedzieć, jak od najmłodszych lat w retorycznie najlepszy sposób przedstawiać swoje życie, by zainteresować nim innych. Krótko mówiąc: jak kreować swój wizerunek.
Stres prawdopodobnie zajmuje czołową lokatę w rankingu pojęć, których z rozkoszą pozbylibyśmy się ze swojego życia. Nietrudno zgadnąć, dlaczego. To potężny przeciwnik. O tyle uciążliwy, że paraliżuje bez względu na kontekst. I o tyle irytujący, że zdarza mu się odnosić zwycięstwo. Brak umiejętności zapanowania nad nim to główny powód komunikacyjnej porażki. Niestety – te pozostałe są równie istotne. I – na pozór – dosyć trywialne.
W najsłynniejszej scenie dramatu Juliusz Cezar Szekspira – Brutus, zaraz po zabiciu rzymskiego wodza, wychodzi do wzburzonego tłumu i chce go przekonać o słuszności swojego czynu. Wbrew obawom Kasjusza godzi się na to, by kilka słów o zamordowanym powiedział także Marek Antoniusz, stronnik Cezara. Kasjusz wie, że nietrudno „namiętnym słowem lud podburzyć cały”. Brutus go jednak nie słucha i przegrywa pojedynek o przychylność Rzymian.
