Własny styl nauczyciela

Osoba z prawdziwą klasą, potrafiąca zjednać sobie ludzi, zdobyć ich zaufanie, pewna siebie, odważna, emanująca pozytywną energią, zawsze na miejscu. Taka, której siłą, osobistą marką jest umiejętność znajdowania właściwych proporcji, zachowanie odpowiednie do sytuacji i przekonanie, że pewnych rzeczy po prostu się nie robi. 

Czy taką siłę każdy może posiąść, wykrzesać z siebie lub wypracować? Specjaliści od wizerunku twierdzą, że tak. Ja mam wątpliwości co do tych pedagogów, którzy wyróżniają się z oświatowego tłumu swoistym antystylem. Nie lubią swojej pracy, nie lubią uczniów, a brak poczucia własnej wartości i ciągłe niezadowolenie skrywają pod maską obojętności, agresji, lizusostwa, hołdowania „bylejakości” i nieodpowiedzialności za to, co dzieje się w szkole. 
Podjęcie przez nauczyciela decyzji o pracy nad swoim wizerunkiem w ogóle bądź korektą dotychczasowego wymaga dużej odwagi. 

Po pierwsze, wiąże się z koniecznością trzeźwej refleksji na własny temat, zmierzenia się z rzeczywistymi umiejętnościami i brakami, sukcesami i porażkami, silnymi stronami i ograniczeniami, także konfrontacji siebie z ludźmi z najbliższego otoczenia: uczniami, rodzicami, kolegami po fachu. Bo, jak mówią wspomniani specjaliści, styl to charakter, osobowość, kompetencje, ochota odbycia „spaceru poza utarte ścieżki”, podkreślanie odmienności. Styl to sposób wyrazu, zdefiniowania swojego „ego”, odwaga demonstrowania otoczeniu swojej koncepcji siebie, własny sposób wypowiadania...