Problem intencji, z jaką twórca podchodzi do napisania tekstu literackiego, wydaje się rzutować na jakość dzieła. Autor, przystępując do aktu kreacji literackiej, ma niewątpliwie w podświadomości niejasno sprecyzowane pragnienie, aby jego utwór został uznany za wyjątkowy i oryginalny.
Spacer literackiej bohaterki z przełomu XIX i XX wieku funkcjonuje na kilku płaszczyznach – urasta do rangi ważnej aktywności, świadczącej o przynależności do socjety, a nawet o statusie moralnym. Kobieta przechadzająca się w towarzystwie innej kobiety mieści się w ramach konwencji społecznej, ale kobieta idąca ramię w ramię z mężczyzną wzbudza już zaciekawienie podszyte nieposzanowaniem, nie wspominając o kobiecie na samotnym spacerze, ewokującej ironiczne, a nawet pogardliwe komentarze lub niestosowne propozycje.
