„Edukacja włączająca rozumiana jest jako podejście w procesie kształcenia i wychowania, którego celem jest zwiększanie szans edukacyjnych wszystkich osób uczących się poprzez zapewnianie im warunków do rozwijania indywidualnego potencjału, tak by w przyszłości umożliwić im pełnię rozwoju osobistego na miarę swoich możliwości oraz pełne włączenie w życie społeczne. Edukacja ta stawia za cel wyposażenie uczniów w kompetencje niezbędne do stworzenia w przyszłości włączającego społeczeństwa, czyli społeczeństwa, w którym osoby niezależnie od różnic m.in. w stanie zdrowia, sprawności, pochodzeniu, wyznaniu są pełnoprawnymi członkami społeczności, a ich różnorodność postrzegana jest jako cenny zasób rozwoju społecznego i cywilizacyjnego. Włączenie to proces, który pomaga pokonywać bariery ograniczające obecność, uczestnictwo i osiągnięcia uczniów”.
Autor: Łukasz Franków
Nauczyciel-konsultant Pomorskiego Centrum Edukacji Nauczycieli w Gdańsku ds. pomocy psychologiczno-pedagogicznej. Absolwent Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego. W latach 2003–2017 pedagog szkolny, koordynator projektów edukacyjnych, współpracownik Wałbrzyskiej Wyższej Szkoły Zarządzania i Przedsiębiorczości. W latach 2017–2021 nauczyciel konsultant w Dolnośląskim Ośrodku Doskonalenia Nauczycieli we Wrocławiu, zajmujący się pomocą psychologiczno-pedagogiczną, wychowaniem, bezpieczeństwem, rozwojem osobistym nauczycieli. Realizator grantu Dolnośląskiego Kuratora Oświaty w zakresie organizacji pracy z uczniem ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, rejonowy koordynator programu „Szkoła Promująca Zdrowie”. Autor artykułów edukacyjnych publikowanych w periodykach „Oblicza” i „Skrypty belfra” oraz wydawnictwie Pomorskiego Centrum Edukacji Nauczycieli „Edukacja Pomorska”. Trener regionalny i lokalny w projekcie „Lekcja: Enter”. Koordynator projektu „Pomorskie Żagle Wiedzy. Wsparcie regionalne”.
Problemy uczniów i uczennic doświadczających zaburzenia czy zespołu zaburzeń zwanego ogólnie dysleksją często są sprowadzane jedynie do trudności związanych z czytaniem i poprawnym pisaniem, na które zwracają uwagę przede wszystkim nauczyciele i nauczycielki języka polskiego. Jednak przyjęta i stosowana dość powszechnie, w tym w polskim prawie oświatowym, definicja dysleksji – rozumianej jako specyficzne trudności w uczeniu się – znacznie rozszerza ich zakres. Jej wrodzony bądź rozwojowy charakter, polegający na zaburzonym funkcjonowaniu układu nerwowego, powoduje, że trudności te nie będą dotyczyły tylko nauki wyżej wymienionych czynności, ale także umiejętności życiowych związanych np. z motoryką małą, czyli choćby sznurowaniem butów czy orientacją przestrzenną potrzebną do odróżniania stron prawej od lewej, wskazywania kierunków lub posługiwania się mapą.
„Pomóż mi, a zrobię to sam” – zdanie, które wypowiedziało kiedyś dziecko do Marii Montessori, można uznać za streszczenie i jednocześnie główną myśl stworzonego przez nią systemu wychowawczego, nazywanego metodą Montessori. Jest ono także spójne z podstawowym założeniem i celem pomocy psychologiczno-pedagogicznej udzielanej uczniom w przedszkolach, szkołach i placówkach. Zgodnie z jej definicją zawartą w rozporządzaniu dotyczącym organizowania i udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej polega ona na rozpoznawaniu i zaspokajaniu indywidualnych potrzeb dzieci i młodzieży w celu rozwijania ich potencjału rozwojowego oraz pełnego i aktywnego uczestnictwa w życiu społeczności edukacyjnej.