37 www.czasopismopolonistyka.pl Akademia rozwoju nauczyciela Galeria Kiedy wszyscy członkowie grupy umieszczą swój rysunek na arkuszu, przesuwamy planszę do kolejnej grupy. Zależy nam na tym, aby każdy uczeń pracował na każdym z arkuszy. Gotowe plansze umieszczamy w widocznym miejscu w sali. Może to być galeria klamerkowa (przypinamy plansze do rozwieszonego w sali sznurka), tablica, gazetka ścienna. Wspólnie analizujemy zamieszczone na nich prace uczniów. Co wspólnego się na nich znalazło? Jakie różnice dostrzegamy? Uczniowie wyciągają wnioski. Na pewno zauważą, że w klasie są osoby o różnych upodobaniach, zainteresowaniach, sposobach spędzania wolnego czasu. Dostrzegą również, że to, co nas różni, tak naprawdę łączy, bo każdy ma jakieś marzenie, pasję, plany na przyszłość, potrzeby. Mimo że jesteśmy różni, to „różnimy się tak bardzo podobnie”, jak pisała W. Szymborska. Wszyscy odczuwamy emocje, marzymy, chcemy się rozwijać. Kto tak jak ty Wprowadzamy trochę ruchu. Odczytujemy z planszy (wskazujemy) poszczególne elementy, a osoby, które je tam umieściły, wstają lub wybiegają na środek, w zależności od naszych warunków przestrzennych. Jeśli nie mamy możliwości zorganizowania zabawy ruchowej, możemy wcześniej wyposażyć uczniów w paski papieru tego samego koloru i poprosić, aby w tym ćwiczeniu podniosły pasek wysoko, kiedy usłyszą o elemencie zamieszczonym przez siebie na planszy. Kto lubi grać w piłkę? (wskazujemy rysunek piłki) Uczniowie, którzy narysowali piłkę, wybiegają na środek, przybijają sobie „piątki”, wstają z miejsca, machając do siebie, podnoszą w górę kolorowy pasek papieru. Formę zamanifestowania swojej obecności wybiera prowadzący zajęcia. Kto lubi psy? Kto kocha koty? Kto uwielbia jeździć na deskorolce? Kto chciałby zostać piosenkarzem? Z pewnością niejedna osoba odkryje pokrewną duszę i dowie się czegoś nowego o koledze z ławki. Znając zainteresowania uczniów, możemy przynieść (lub poprosić dzieci o przyniesienie) piłki, deskorolki, mikrofon itp., aby usprawnić zabawę uczniom, którzy nie znają języka polskiego. Zgadnij kto Przyglądamy się autoportretom i próbujemy odgadnąć ich autora. Uczniowie z danej grupy obserwujący proces twórczy kolegów proszeni są o nieujawnianie imion kolegów, których rysunki rozpoznają. Podpisujemy karykatury i umieszczamy arkusz na honorowym miejscu w sali. Ma bawić i pokazywać, jacy jesteśmy, jak ciekawi, jak piękni. To nie powinno się powtórzyć Wykorzystujemy jedną z plansz – na jej odwrocie uczniowie zostawiają kolorowe odciski swojego palca, linii papilarnych, które symbolizują niepowtarzalność każdej z osób. Udział prowadzącego zajęcia mile widziana. Możemy je umieścić na planszy w dowolny sposób, każdy tam, gdzie chce, czuje. Możemy też stworzyć wspólne dzieło i umieścić odciski tak, aby powstał z nich wzór, np. serce, drzewo, cyfra i litera klasy, słońce, flaga, np. Polski i Ukrainy. Uczniowie z pewnością podpowiedzą ciekawy pomysł. Czy na pewno mówimy różnymi językami? Wyjaśniamy zwrot „rozumieć się bez słów”, czyli rozumieć się bardzo dobrze, odczytywać swoje emocje, myśli. Co sprzyja wzajemnemu zrozumieniu? Czy aby rozumieć się bez słów, trzeba najpierw użyć wielu słów? akceptacja zaufanie uważność (darzenie zaufaniem i bycie godnym zaufania) ZROZUMIENIE wrażliwość czas empatia Wspólnie z klasą zbieramy pomysły na ulubione gry i za- bawy niewymagające słów, np. puzzle, Jenga, Tantrix, tangramy, klocki Lego, berek, kendama, bierki, rzutki, piłkarzyki, piłka nożna. Podsumowanie zajęć Może różnić nas język ojczysty, miejsce urodzenia, kultura, zwyczaje, ale każdy z nas ma marzenia, emocje, potrzeby. Nawet jeśli dzielą nas słowa, mogą łączyć pasje, uczucia i pragnienia. n Katarzyna Kamińska-Holc Polonistka, terapeutka dzieci z dysleksją, nauczycielka etyki i surdopedagog.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTMwMjc0Nw==