15 www.czasopismopolonistyka.pl Polski w praktyce Wsparcie ucznia z dysleksją w szkole W ramach pomocy psychologiczno-pedagogicznej dziecko z m.in. z dysleksją może uczęszczać na zajęcia korekcyjno-kompensacyjne, co reguluje § 8 rozporządzenia MEN z dnia 9 sierpnia 2017 r. w sprawie zasad organizacji i udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach. Zajęcia organizuje się dla uczniów z zaburzeniami i odchyleniami rozwojowymi, w tym specyficznymi trudnościami w uczeniu się. Maksymalna liczba uczestników nie może przekraczać pięciu osób, zajęcia prowadzi terapeuta pedagogiczny. Skuteczność terapii zależy od wielu czynników: terapeuty pedagogicznego prowadzącego zaję- cia – jego osobowości, wiedzy i doświadczenia praktycznego, postawy wobec dziecka i jego problemów, współpracy z rodzicami, nauczycielami w szkole i innymi specjalistami, dziecka – motywacji ucznia, kondycji psychofizycznej, wieku – im młodsze, tym większa szansa korygowania zaburzeń, sytuacji terapeutycznej – dobrej atmosfery i klimatu emocjonalnego (zaufania, akceptacji, wsparcia i zrozumienia), systematyczności i wszechstronności oddziaływań pedagogicznych, korzystania z dostosowanych technik nauczania do indywidualnych możliwości i preferencji ucznia, poziomu atrakcyjności zajęć. Specjalistyczna terapia ma korzystny wpływ na zmianę w samoocenie, ponieważ dziecko wówczas zdobywa umiejętność pokonywania problemów i poznaje strategie radzenia sobie ze stresem. Korzystający z terapii uczniowie rzadziej stosują techniki unikania tego, co dotyczy sytuacji stresowej. Jak pracować z uczniem z dysleksją, aby go wesprzeć? Nauczyciele bardzo często szukają wsparcia u pedagoga lub psychologa szkolnego w kwestii tego, w jaki spo- sób mogą wesprzeć swoich uczniów. Przede wszystkim należy pamiętać, że „dostosowanie wymagań do możliwości ucznia ze specyficznymi trudnościami w czytaniu i pisaniu” nie oznacza obniżania wymagań. Ogólne wskazówki do pracy: zapoznaj się z opinią psychologiczno-pedagogiczną dziecka, znaj jego słabe i mocne strony, wydłużaj czas pracy na sprawdzianach i kartków- kach po to, aby dziecko mogło wnikliwie przeczy- tać treść zadania lub sprawdzić poprawność zapisu, zamieniaj formy sprawdzania wiedzy z pisemnych na ustne, pozwól na pisanie dłuższych wypowiedzi pisemnych na komputerze, błędy ortograficzne oceniaj opisowo, koniecznie zielonym długopisem, posadź dziecko blisko siebie tak, aby dyskretnie mu pomóc, doceniaj włożony wysiłek i zaangażowanie, chwal tok myślenia – zamiast „Brawo”, powiedz „Widzę, że się ciężko napracowałeś”, „To bardzo ciekawy pomysł”, „Jak na to wpadłeś?”, wykorzystuj metody polisensoryczne, czyli takie, które angażują wiele zmysłów, nauczanie powinno opierać się na wielokrotnym powtarzaniu, to najlepszy sposób na osiągnięcie automatyzacji. n Michalina Ignaciuk Pedagog, terapeuta pedagogiczny i diagnosta w poradni psychologiczno- -pedagogicznej w Gdańsku. Prowadzi zajęcia terapii pedagogicznej dla uczniów ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się oraz szkolenia dla rodziców i nauczycieli. Wykorzystuje nowoczesne technologie, w tym rozszerzoną i wirtualną rzeczywistość. Obecnie doktorantka pedagogiki na Uniwersytecie Gdańskim. Jej zainteresowania naukowo-badawcze dotyczą dysleksji u osób dorosłych. Finalistka pierwszej edycji konkursu „Nauczyciel Jutr@ 2021”. Autorka edukacyjnego kanału na YouTube „Pedagog Michalina”. 1. Alexander-Passe N., How dyslexic teenagers cope: an investigation of self-esteem, coping and depression, „Dyslexia” 2006, t. 14, s. 256–275. 2. Bogdanowicz M., Dysleksja problemem całego życia, [w:] M. Sinica, A. Rudzińska- -Rogoża (red.), W kręgu specyficznych trudności w uczeniu się czytania i pisania, Uniwersytet Zielonogórski, Zielona Góra 2005, s. 7–21. 3. Bogdanowicz M. (red.), Dysleksja w wieku dorosłym, Wydawnictwo Harmonia, Gdańsk 2016. 4. Burden R., Burdett J., Factors associated with successful learning in pupils with dyslexia: A motivational analysis, „British Journal of Special Education” 2005, t. 32, nr 2, s, 100–104. 5. Reid G., Green S., 100 i więcej pomysłów, jak pomóc dziecku z dysleksją, Wydawnictwo Harmonia, Gdańsk 2017. 6. Erikson E.H., Dzieciństwo i społeczeństwo, Dom Wydawniczy Rebis, Poznań 2000. 7. Jaklewicz H., Bogdanowicz M., Loebl W., Próba adaptacji metody Bon Départ do warunków polskich, „Problemy Psychoterapii Dzieci i Młodzieży” 1973, r. 3, s. 295–313. 8. Krasowicz-Kupis G., Psychologia dysleksji, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2009. 9. Krasowicz-Kupis G., Nowa psychologia dysleksji, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2019. 10. Łodygowska E., Wybrane aspekty poczucia sprawstwa szkolnego u dzieci dyslektycznych z różnymi doświadczeniami terapeutycznymi, Uniwersytet Gdański, Gdańsk 2011 [niepublikowana praca doktorska]. 11. Słupek K., Specjalne potrzeby edukacyjne, Wydawnictwo Harmonia, Gdańsk 2019. 12. Wejner-Jaworska T., Dysleksja z perspektywy dorosłości, Wydawnictwo Engram, Warszawa 2019. 13. Willcutt E.G., Pennington B.F., Comorbidity of reading disability and attention-deficit/hyperactivity disorder: Differences by gender and subtype, „Journal of Learning Disabilities” 2000, t. 33, nr 2, s. 179–191. Bibliografia
RkJQdWJsaXNoZXIy MTMwMjc0Nw==